Twee maanden verder

Ahoi!

Inmiddels zit ik al bijna twee maanden aan boord van het koelschip de “Klipper Stream”. De tijd gaat voor mijn gevoel best wel snel voorbij, wat dus betekent dat ik het eigenlijk best goed naar mijn zin heb hier aan boord. De eerste paar dagen was het natuurlijk wel ontzettend wennen aan het leven op zee en een schip als leefomgeving. In het begin was ik nog niet gewend aan de golven en het slingeren van het schip, dus toen ik de eerste dag op zee wakker werd en mijn been op de grond zette om uit bed te stappen, verloor ik meteen mijn evenwicht en werd ik naar de andere kant van de kamer geslingerd. Gelukkig is de andere kant van mijn kamer niet heel ver, aangezien de kamer vrij klein is en staat er ook een bank waardoor ik mooie plek had om te landen. Verder heb ik geen last van zeeziekte en vangen mijn benen ondertussen bijna automatisch de slingeren op.

Ik heb nu één maand aan dek (en op de brug) en bijna één maand machinekamer erop zitten dus ik heb al een veel beter beeld gekregen van het werk. Aan dek is het elke dag om 07:00 uur opstaan, ontbijten, een of ander klusje doen aan dek tot 10:00, pikheet houden (pikheet is een ander woord voor koffietijd), verder met het een of andere klusje tot 12:00, lunch om 12:30, wat werk doen aan school, lezen of films kijken tot 15:50, dan naar de brug, wacht lopen tot 18:00, avondeten, meestal rond 18:30 weer terug op de brug, 20:00 klaar met wacht, meestal nog wat napraten met de kapitein.

Aan dek ben je op zee vooral bezig met het dek schoonmaken, werk in de ruimen (zoals houten balken vervangen), schoonmaken van de ruimen, schilderen, het dek schoonmaken, zware dingen van de ene naar de andere plek tillen, roest van het staal afbikken en als er dan nog tijd over is het dek schoonmaken. In de haven help ik bij het aan- en afmeren van het schip en daarna loop ik vooral rond en kijk ik waar ik de “stevedores” (mensen die het schip laden en lossen) kan helpen. Op de brug loop je vier uur achter elkaar wacht en hoewel het daar soms wel interessant is, is het toch voor het grootste deel ontzettend saai. De dagen midden op de oceaan kom je haast geen enkel schip tegen en als je dan ook nog eens met behulp van de radar ziet dat er de komende 24 mijl ook niets aankomt en je nog drie uur moet…. :P

In de machinekamer daarentegen is er veel meer te doen en is het ondanks de hoge temperaturen (+45 graden) een stuk interessanter. We hebben al een hoop machines uit elkaar gehaald om te repareren of schoon te maken en dan kan je dus goed zien hoe alles er van binnen uit ziet en hoe het werkt. Toch is ook hier soms een tijdje niets te doen en dan lopen we nog eens een extra wachtrondje of gaan we weer wat dingen die besmeerd zijn met olie schoonmaken. Om dan nog wat extra tijd te rekken heb ik van de lagere officieren afgekeken om af en toe ergens onder een ventilatieschacht te staan/zitten om af te koelen terwijl we opletten dat de hogere officieren ons niet zien. Op zee loop ik de zogenaamde hondenwacht mee van 12 tot 4 (dat is dus om middernacht en ’s middags). Je moet je dag dan helemaal opnieuw indelen qua werken, slapen, eten en vrije tijd dus ook dit was wel weer even wennen.
Daar komt dan nog eens bij dat de klok naar de eilanden toe een paar keer een uur achteruit moet en dat de wacht ’s nachts dus ook langer duurt.

Wanneer we bij de Caribische eilanden zijn aangekomen gaan we in een week ongeveer acht havens langs. We komen vaak ’s ochtends aan en gaan ’s avonds weer weg dus er blijft dan helaas weinig tijd over om lang de wal op te gaan. Gelukkig is er ’s avonds vaak nog wel wat tijd om ergens een biertje te drinken of om te zwemmen. In de laatste haven, Manzanillo, blijven we twee dagen en is er wel tijd om uit te gaan en dus stapten Stefan, de tweede stuurman Jake, engineer Jeffrey a.k.a Justin Bieber, Peter de fitter (een soort monteur) en ik in een auto van iemand bij de haven en die bracht ons naar de disco. De kapitein was daar ondertussen ook al. Stefan en ik gingen aan de bar zitten om de president te ontmoeten (het bier dat geschonken werd heet Presidente) en de Filippijnen zaten bij een tafel waar meteen een paar pooiers en prostituees bij kwamen zitten. (Dat is normaal hier en iedereen is gewoon aardig en gezellig, het is niet zo dat je het idee krijgt dat er allemaal criminele praktijken aan de gang zijn ofzo.)

Maar goed, wetende dat het er dus voornamelijk prostituees aanwezig waren toonde ik weinig belangstelling en moeite om contact te zoeken met hen, want ik heb daar nou eenmaal niets mee. Daar komt nog eens bij dat je alleen een duidelijk gesprek kan voeren als je Spaans spreekt en dat is iets wat ik helaas niet beheers. De kapitein kwam af en toe naar ons toe om te zeggen dat de meisjes juist wel belangstelling voor ons hadden dus als we iets wilden dat we gewoon onze gang konden gaan. (Ik begon hem een beetje ervan te verdenken dat hij ook een pooier was daar :p). Zijn aanbod hebben we afgeslagen en de rest van de avond werd er gepraat en een beetje gedanst

Tegen twaalf uur gingen we weer terug naar het schip (de volgende dag gewoon weer werken) alleen wilde de auto niet starten. We vroegen of het misschien aan de accu lag en of we even moesten duwen, maar dat idee wuifde de bestuurder weg. In plaats daarvan stapte hij een paar keer uit, keek onder de motorkap, deed vervolgens helemaal niets, stapte weer in en probeerde opnieuw de auto te starten. Het duurde best lang dus ik nam aan dat het nog wel even zou duren en ging naar de wc. Toen ik terug kwam hoorde ik het geluid van een startende motor en bleek dus dat even duwen toch wel de oplossing was…

De bemanning hier aan boord is voornamelijk Filippijns wat alleen in de taal soms wat moeilijkheden met zich meebrengt, omdat hun Engels niet heel duidelijk is. Verder zijn ze wel allemaal ontzettend aardig en kan je goed lol met ze maken. Vooral op zaterdagavond. Op zee zijn de meesten namelijk op zondag vrij en dan is er zaterdag dus een feestje. Toen ik de “crew messroom” binnenkwam kreeg ik meteen een flesje bier in mijn handen gedrukt en zag ik hoe iedereen gericht zat naar de tv. Eerst zou je denken dat er een film op staat, maar dan hoor je de muziek en zie je iedereen gek doen en dan weet je dus dat er wat anders aan de hand is. Wat je moet weten is: Filippijnen zijn gek op karaoke. In Europa zullen de meeste mensen pas karaoke doen als ze straal bezopen zijn, maar zij doen het zelfs nuchter overdag. Je zult daarom bijna op elk schip wel een karaoke-set aantreffen met honderden liedjes. Dus ook hier. Sommigen van hen kunnen goed zingen en andere wat minder, maar die maken er dan een lollige show van. Ik kon me er de eerste keer nog onder uit praten, maar de keren daarna heb ik enthousiast meegedaan.

En zo heb ik nog veel meer te vertellen maar dit verhaal is eigenlijk ook al een beetje te lang geworden dus dat zal moeten wachten tot een volgende keer wanneer ik weer eens internet heb.