Terug in Rotterdam

Zo de eerste maand zit er al weer op en we liggen inmiddels weer in Rotterdam (waar we nu net een halfuurtje vastliggen aan de kade). Ik heb nu één hele rondreis gemaakt: twee weken op de brug en twee weken in de machinekamer. Zoals ik in mijn vorige verhaal al dacht, moet ik in de machinekamer van 08:00 tot 17:00 werken. Bij aankomst en vertrek moet ik dan wel nog aanwezig zijn voor het aan- of afmeren. Dit gebeurt vrijwel nooit midden op de dag, waardoor ik alsnog op vreselijke tijden uit bed gebeld wordt.

Het weer is tijdens de oceaanoversteken best meegevallen. De hoogste deining die we gehad hebben was zo’n 8 meter hoog. Door het vele slingeren slaap je er wel wat moeilijker van, maar het kan veel erger zijn op de Noord Atlantische Oceaan. Het meeste van de tijd zijn de golven gelukkig een stuk lager geweest en dan wordt je ’s nachts juist heerlijk in slaap geschommeld.

Zelfs de temperatuur in Canada viel nog wel mee. Volgens de Canadese loods was de – 24 graden die we hadden, terwijl we bij aankomst buiten op de brugvleugel stonden, best goed uit te houden voor deze tijd van het jaar…. Voor hem dan. Godskolere wat was het koud*. De ijskoude wind sneed als het ware zo door je kleren heen. Bovendien heb ik de fijne taak om op dat moment bepaalde dingen over het aanmeren in een boekje op te schrijven, waarbij het dragen van handschoenen deze zeer belangrijke taak onmogelijk maakt. Toen we dus eindelijk klaar waren, kon ik bijna mijn handen niet meer voelen :p.

Maar heel veel kou betekent dus ook heel veel ijs. En dat is dan heel veel ijs waar wij doorheen moesten varen: wat een geweldig gezicht is dat zeg. Op het laatste stuk volle zee zie je dan één grote ijsvlakte en tijdens het stuk over de rivier in Canada heb je om je heen een prachtig winterlandschap. Het is moeilijk om vanaf het schip in te schatten hoe hoog of dik het ijs is, maar op een moment is het in ieder geval zo dik geweest dat we vast kwamen te zitten in het ijs. Na een beetje wrikken kwamen we weer los en hoefden we dus gelukkig geen pool-expeditie over het ijs te beginnen.

In Montreal ben ik ook nog even de wal op geweest. In Montreal stond er een stevige wind dus daar was het ijskoud. Bij elke ademhaling leek het net alsof mijn neushaartjes aan het bevriezen waren :p. Verder alleen maar rondgekeken en zo veel mogelijk tijd in een shopping mall doorgebracht, omdat het daar lekker warm was. Over een tijdje, wanneer het warmer wordt, ga ik kijken wat er buiten allemaal te doen is.

In Canada moet de bemanning trouwens zelf de containers vastzetten op het schip. Dat betekent dus dat we in de vrieskou buiten moeten zijn. Om ons nog aardig warm te houden, hebben we, naast een paar lagen kleding, een dikke winteroverall aan. Het voelt dan net alsof je in een Teletubbie pak rondloopt en tijdens het werk aan dek ziet dat er bij sommigen ook echt zo uit (op de foto is dat helaas niet goed te zien).

In Bremerhaven hebben we ook nog een mooie operatie gehad aan de hoofdmotor. We gingen daar namelijk een zuiger trekken. De zuiger in cilinder nummer 6 heeft onderhoud nodig en dus moest deze uit de motor gehaald worden. Simpel gezegd betekent het dat je met hele grote en hele zware onderdelen van de motor aan de slag moet en als je een beetje van techniek houdt is dat echt super gaaf (van het proces zelf heb ik helaas geen foto’s, alleen wat van toen we klaar waren. In Montreal komt hiervoor de herkansing, want dan gaan we weer hetzelfde doen, maar dan bij een andere zuiger).

Nu maar gauw naar bed toe, want morgen moet ik weer vroeg op.
Tschüs!

*Voordat je denkt: “ja, waarom ga je dan ook buiten staan?” Bij aankomst en vertrek staan we altijd buiten, omdat je dan beter de kade kan zien waar je komt te liggen met het schip.