Duitsers

De oversteek vanuit Canada zit er weer op en we zijn nu weer in Europa om daar de vaste havens langs te gaan. In mijn nog zeer prille vaarcarrière is dit mijn twaalfde oversteek geweest over de onstuimige Atlantische Oceaan. The “North-Atlantic”. Waarvan men zegt dat varen door het dikke ijs net zo’n grote uitdaging is als proberen niet om te vallen tijdens het douchen. Maar ik kan je verzekeren dat één van de twee bij uitstek veel moeilijker is. (En die heeft niets met ijs te maken.)

Deze reis heb ik ook nog wat wilde dieren gezien. Ik kwam net op de brug voor mijn wacht, die ik samen loop met de Kapitein, toen we in de verte het eerste ijs van deze reis zagen verschijnen. Op dat ijs lagen allemaal zeehonden te chillen en te genieten van het mooie weer. Die middag heb ik dus vooral zeehonden staan spotten met de Kapitein. Soms voeren we ook heel dichtbij ze langs. Dan keken ze geschrokken op en dachten ze nog heel even: “wat the fack is dat voor ding!” voordat ze snel via openingen in het ijs het veilige water in vluchtten. Op een moment lagen we ook op ramkoers met één zeehond die bleef liggen en die we net op tijd als een malle voor onze boeg vandaan zagen kruipen.

Op de terugreis naar Europa zag ik een dagje voor we Engeland bereikten ook nog een hele groep dolfijnen bij ons schip zwemmen. Ze zwemmen vaak een stukje mee met het schip en spelen dan met de golven die het schip creëert. In de rivier in Canada schijnt het dat er in de warmere maanden veel walvissen voorkomen, dus ik hoop die volgende keer ook nog te kunnen zien.




De afgelopen drie weken heb ik op de brug gestaan en de komende drie weken zal ik mijn tijd weer doorbrengen in de machinekamer. Op de brug ben ik vooral bezig met “echt” navigeren. Hoezo “echt” navigeren? Omdat de eerste stuurman vindt (en daar ook wel een beetje gelijk in heeft) dat we niet blind moeten vertrouwen op wat de navigatieapparatuur allemaal aangeeft. We hebben op de brug bijvoorbeeld een mooi schermpje staan waar een zeekaart op te zien is met een koerslijn waar we overheen moeten varen en een symbooltje van ons schip die onze GPS-positie aangeeft op die kaart. Zo kan je dus precies zien of je op koers ligt of dat je afwijkt van de koers en eventueel bij moet sturen. Maarrrrr GPS bevat fouten en in theorie kan je dit ook met de hand bepalen en dat ben ik dan dus ook aan het doen.

Verder heb je op de brug een soort telefoons (marifoon) waarmee je alle communicatie op zee kunt horen en waarmee je andere schepen of verkeersregelaars aan de wal kunt oproepen. Aan die verkeersregelaars moet je op bepaalde plekken wel eens informatie doorgeven over je schip (bijvoorbeeld je bestemming, je lading of je positie). Eergisteren voeren we boven de Waddeneilanden langs om naar Bremerhaven te gaan. Er was aardig wat verkeer dus ik moest goed in de gaten blijven houden dat we nergens tegen aan gingen varen. Ook zag ik in de zeekaart dat we moesten rapporteren aan een Duits kustwachtstation. Eerst dus opgezocht en de hele waslijst opgeschreven over wat we moesten melden. Toen weer gekeken of we nergens tegen aan gingen varen. Toen bepaald (met de hand dus, en niet van het schermpje aflezen) wanneer we bij het oproeppunt zouden zijn (ongeveer om 17:00). Weer gekeken of we nergens tegen aan gingen varen. Rond 17:00 weer gekeken of we er bijna waren. We waren bijna op positie, het lijstje met gegevens lag klaar, we gingen nergens tegen aan varen: oproepen dus!

Ik: “German Bight Traffic, German Bight Traffic, this is the Maersk Penang, Maersk Penang”.
*Zwaar Duits accent*: “Gut afternoon, zis is zee wetterforecast for zuday….”
Beginnen ze dus precies om 17:00 het weerbericht aan iedereen over de marifoons door te geven. Dus ik dacht: “nou lekker dan, dan zal ik even moeten wachten”, hoor ik opeens heel vaag door het weerbericht heen:
*Zwaar Duits accent 2*: “Jah, Maersk Penang gut afternoon, zis is German Bight Traffic can you please…”
*Zwaar Duits accent 1*: “Easterly vinds wis force zree zu four ”*.
*Zwaar Duits accent 2*: “…over”
Ik: o.0” … ehhhh

Dus volgende keer wacht ik denk ik nog maar heel even met oproepen als het weer rond het hele uur is.

Mocht het trouwens in Nederland op Koningsdag nou heel koud zijn (min 30 ofzo, het zou zomaar kunnen) dan kan ik iets heel moois aanraden: het Teletubbiepak. Ik had het er in mijn vorige verslag ook al over, maar kon er toen geen goeie foto bij plaatsen (nu als het goed is wel). Hoewel tijdens het losmaken van de containers het zonnetje niet scheen en de lucht ook niet blauw was, mocht het pak toch weer aan en was het ondanks de kou toch nog goed te doen buiten.

En dat was het wel weer voor deze keer.
Später!